ای سجاده نشین عرش، می آیی و ملایک به حضورت می بالند.
همراه نسیم، تا خلوت گلهای سجّاده می آیی تا در شبهای نور
برترین زینت عبادتکنندگان جهان باشی.
پیشانی ات، صحیفه ای است که گواه عبودیت توست.
بیا که روزگاری در امتداد وجود حسین(ع)، تا کربلا
همچون ستارگان دنباله دار، عشق را به دوش خواهی کشید.
طلوع کن؛
از مشرقِ جان فرزند علی، ای چهارمین خورشید منجلی!
... و تو آمدی؛ با کلید دعا در دست
تا تمام درهای بسته را بگشایی.
هر آنگاه که انسان، در مدار بسته سکوت خویش
مناجات خائفین تو را زمزمه میکند، به رهایی میرسد؛
هدیه تو، آرامشی است به روان مؤمنین.
ببار، ای ابر رحمت، تا فصل تنهایی بشر
را با نجواهای شبانه خود، به صبحدم پیوند زنی.
یا سید الساجدین(ع)
